Αλεξανδρινό το Χριστουγεννιάτικο αστέρι

Ένας παλιός θρύλος των Αζτέκων αναφέρει ότι το φυτό με τα ακτινοβόλα κόκκινα φύλλα, προήλθε από μια τραγική ιστορία αγάπης. Οι σταγόνες αίματος από τη «ραγισμένη» καρδιά μιας θεάς των Αζτέκων έδωσε ζωή στο φυτό. Οι Αζτέκοι εκτιμούσαν το φυτό το οποίο ευδοκιμούσε στις τροπικές ορεινές περιοχές κατά τη διάρκεια των μικρών σε διάρκεια χειμερινών ημερών, λιγότερο για τη διακόσμηση του και περισσότερο για τα πρακτικά του οφέλη. Αποκαλούσαν το Αλεξανδριανό στη διάλεκτό τους, ‘Cuetlaxochitl’ και από τα φύλλα του, έφτιαχναν μια κόκκινη βαφή την οποία χρησιμοποιούσαν για υφάσματα και κοσμήματα. Ο γαλακτώδης χυμός του Αλεξανδριανού μετατρεπόταν σε σκεύασμα κατά του πυρετού. Στο σχεδόν τροπικό κλίμα της πατρίδας του, το Αλεξανδριανό μεγαλώνει ως θάμνος και μπορεί να φτάσει τα 4 μέτρα ύψος. Ο Αμερικανός πρέσβης στο Μεξικό, Joel Poinsett, ιατρός και ένθερμος οπαδός της βοτανολογίας, αποπλανήθηκε από τη γοητεία του άγριου φυτού και το 1828 το μετέφερε στην πατρίδα του. Προς τιμήν του, το φυτό πήρε το όνομα «Poinsettia». Και αυτό είναι μόνο η αρχή: στις 12 Δεκεμβρίου, οι Η.Π.Α. αναγνώρισαν την ημέρα που ο Poinset πέθανε, πριν τα μέσα της δεκαετίας του 18ου αιώνα, και την ανακήρυξαν επέτειο με την ονομασία «Poinsettia Day». Τηρώντας την παράδοση, πρόσφεραν ο ένας στον άλλο Αλεξανδριανά – ένα ωραίο έθιμο το οποίο κέρδισε έδαφος και στην Ευρώπη. Η Ευρώπη ανακάλυψε το εκπληκτικό αυτό χειμερινό άνθος στις αρχές του 19ου αιώνα όταν ο φυσιογνώστης Alexander von Humboldt είδε το φωτοβόλο κόκκινο φυτό σε ένα ταξίδι του στην Αμερική... Στο Βερολίνο, καταχωρήθηκε με το όνομα ‘Euphorbia pulcherrima’, που σήμαινε «το πιο όμορφο από τα ευφόρβια», από τον βοτανολόγο Carl Ludwig Willdenow το 1833. Το 1834, το Αλεξανδριανό είχε ήδη κατηγοριοποιηθεί από τον γιατρό, χημικό και επίτροπο του Βοτανικού Μουσείου του Βερολίνου, Johann Friedrich Klotzsch, σύμφωνα με έγγραφο του βοτανολογίου ‘Willdenow’. Ένα αστέρι – σαν μπουκέτο ή μέσα σε γλάστρα Ο Γερμανός μετανάστης στην Αμερική, Paul Ecke, ξεκίνησε την εμπορική προώθηση του Αλεξανδριανού στις αρχές του 20ου αιώνα. Μαγεμένος από τα κόκκινα φυτά τα οποία μεγάλωναν σε άγρια μορφή κοντά στην φάρμα του στην Καλιφόρνια, ο Ecke προσπάθησε να καλλιεργήσει μόνος του τα Αλεξανδριανά. Κατέγραψε τρομερή επιτυχία με τα φρεσκοκομμένα κλωνάρια από τα Αεξανδριανά, τα οποία πούλησε ως Χριστουγεννιάτικα φυτά. Ο γιος του, Paul Jr, τα πούλησε κατά τη διάρκεια των αμερικάνικων Χριστουγεννιάτικων διακοπών στα φινετσάτα καταστήματα των διάσημων δρόμων της Sunset και της Hollywood Boulevard του Λος Άντζελες. Και η καριέρα του Αλεξανδριανού άρχισε εκεί όπου σήμερα οι πιο γνωστοί σε παγκόσμιο επίπεδο αστέρες έχουν περπατήσει, στο ‘Walk of Fame’ που τιμά την παγκόσμια βιομηχανία θεάματος. Μετά από αυτή την επιτυχία, ο Ecke ασχολήθηκε ακόμη περισσότερο με το φυτό. Στη φάρμα του στη νότια Καλιφόρνια, φύτεψε τα Αλεξανδριανά σε μεγάλες κοιλάδες τα οποία εμπορεύονταν και προωθούσαν σε όλη τη χώρα κηπουροί ως κομμένα άνθη. Η παραγωγή των ανθών με αυτό τον τρόπο αντικαταστάθηκε αργότερα από την καλλιέργεια των φυτών μέσα σε γλάστρες. Χάρη στην επιτυχία των καλλιεργειών που αναπτύχθηκαν στη Γερμανία γύρω στο 1950, το Αλεξανδριανό μπορεί σήμερα να διατηρηθεί σε θερμαινόμενα δωμάτια και σε συνθήκες που δεν θα μπορούσε να επιβιώσει προηγουμένως. Τα μεγάλα πολύχρωμα φύλλα του είναι αυτά που χαρακτηρίζουν το Αλεξανδριανό ως το πιο δημοφιλές φυτό μέσα σε γλάστρα παγκοσμίως. Ο σχηματισμός του ανθού και των πολύχρωμων φύλλων του, γίνετε όταν το φως της ημέρας διαρκεί λιγότερο από 12 ώρες. Στην κεντρική Ευρώπη, αυτό συμβαίνει στα μέσα Σεπτεμβρίου περίπου. Αφού το άνθος αρχίσει να παίρνει σχήμα, χρειάζονται ακόμα 7-9 εβδομάδες πριν το Αλεξανδριανό κάνει την είσοδό του στα ανθοπωλεία στη γνωστή, μαγευτική απόχρωση. Οι σημερινοί καλλιεργητές του Αλεξανδριανού δεν αφήνουν τίποτα στην τύχη σε αυτή τη ευαίσθητη περίοδο ανάπτυξης. Τα φυτά πρέπει να ανθίζουν κάθε χρόνο για τη Χριστουγεννιάτικη περίοδο, και για αυτό υιοθετούνται εξελιγμένες πρακτικές καλλιέργειας. Στο θερμοκήπιο, διασφαλίζουν ότι η διάρκεια της ημέρας και η θερμοκρασία είναι πάντα οι σωστές και έτσι δημιουργούνται οι κατάλληλες συνθήκες για το άνθος του χειμώνα. Αυτό σημαίνει πως τα Αλεξανδριανά σχηματίζουν το πανέμορφο κόκκινο χρώμα τους τη σωστή στιγμή έτσι ώστε να δώσουν έγκαιρα το έναυσμα για την λαμπερή έλευση των Χριστουγέννων. Διατίθεται σε περισσότερες από 100 ποικιλίες, με πολύ διαφορετικά χρώματα, σχήματα και μεγέθη και αναρίθμητες δυνατότητες διακόσμησης. Αυτές οι γιορτές θα είναι λαμπερές Όταν αγοράζετε Αλεξανδριανό, τα κίτρινα και τα πράσινα λουλούδια μεταξύ των χρωματιστών φύλλων είναι ένδειξη φρεσκάδας. Καθώς το Αλεξανδριανό επηρεάζεται εύκολα από το κρύο– είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο στις χαμηλές θερμοκρασίες – θα πρέπει να το συσκευάσετε για να το μεταφέρετε στο σπίτι. Η ιδανική τοποθεσία για τα Αλεξανδριανά είναι ένα φωτεινό, ζεστό σημείο γύρω στους 20 βαθμούς Κελσίου, ακόμα και κοντά σε θερμαντικό σώμα. Το Αλεξανδριανό πάραυτα πρέπει να προστατεύεται από την έκθεση στον ήλιο και από διάφορες άλλες δυσμενείς συνθήκες. Πρέπει να ποτίζεται μόνο όταν είναι ξηρό, με χλιαρό νερό χωρίς να μένει νερό μέσα στο πιατάκι του. Δεν χρειάζεται φυτοφάρμακα ενώ κάθε μήνα είναι απαραίτητο ένα θρεπτικό συμπλήρωμα από αυτά που διατίθενται στο εμπόριο. Όταν κόβεται, το Αλεξανδριανό διαρκεί για μεγάλο χρονικό διάστημα. Μπορεί να διατηρηθεί για περίπου 2 εβδομάδες ως μπουκέτο ή ως διακόσμηση τραπεζιού όταν τα άκρα από τα κοτσάνια του βυθιστούν σε βραστό νερό ή τοποθετηθούν πάνω από μια φλόγα, αμέσως μετά αφότου κοπούν. Αυτό εμποδίζει το χυμό του άνθους να τρέξει. Αν θαυμάζετε την εμφάνιση του φυτού σας και θέλετε να δημιουργήσετε μια ξεχωριστή ατμόσφαιρα κάθε μέρα, τότε προσθέστε μερικά ελκυστικά στολίδια στη διακόσμησή του. Γυαλιστερά αξεσουάρ, αστραφτεροί φιόγκοι, μοναδικά υλικά ακόμη και κοσμήματα μπορούν να συμπληρώσουν της εμφάνιση μιας κυρίας αλλά επίσης και να υπογραμμίσουν την εκλετπυσμένη κομψότητα του Αλεξανδριανού. Ένα άγγιγμα πολυτελούς γοητείας αρκεί για τη δημιουργία διάθεσης και ατμόσφαιρας.

Συνταγή για Μελομακάρονα - Κουραμπιέδες

Συνταγή για Μελομακάρονα Μελομακάρονα Υλικά : 2 φλ. λάδι 1 φλ. ζάχαρη 1 φλ. χυμό πορτοκαλιού 1 φλ. σιμιγδάλι ψιλό 1 κ. περίπου αλεύρι μαλακό 1 ½ κ.γ. σόδα ξύσμα λεμονιού και πορτοκαλιού Σιρόπι: 1 φλ. ζάχαρη 1 φλ. μέλι 1 φλ. νερό Εκτέλεση: Δουλεύουμε το λάδι αρκετή ώρα με το μίξερ και μετά ρίχνουμε τη ζάχαρη, το ξύσμα, το χυμό, το σιμιγδάλι και τέλος λίγο λίγο το αλεύρι με τη σόδα. Τα πλάθουμε μικρά γιατί μεγαλώνουν πολύ και τα βάζουμε στο φούρνο αφού έχει φτάσει τους 200 C γιατί αλλιώς απλώνουν. Όταν κρυώσουν τελείως τα αραδιάζουμε σε ταψί και τα περιχύνουμε με το σιρόπι ζεστό. Πασπαλίζουμε με καρυδόψιχα.

Συνταγή για Κουραμπιέδες

Κουραμπιέδες Υλικά:

2 κιλά αλεύρι μαλακό

1 κιλό βούτυρο

300 γραμ. ζάχαρη άχνη

300 γραμ. αμυγδαλόψιχα

1 ποτηράκι κονιάκ

1 κουταλάκι σόδα

ανθόνερο

Ασπρίζουμε το βούτυρο, δουλεύοντας το μισή ώρα με το χέρι. Ρίχνουμε τη ζάχαρη, το κονιάκ, τα αμύγδαλα καβουρδισμένα και κοπανισμένα και, τέλος, το αλεύρι, εξακολουθώντας να δουλεύουμε μέχρι να γίνουν όλα ένα κατάλληλο μίγμα.

Το πλάθουμε στα γνωστά σχήματα των κουραμπιέδων, τους τοποθετούμε σε λαμαρίνα και τους ψήνουμε σε μέτριο φούρνο 20 λεπτά.

Μόλις βγουν απ' το φούρνο, τους ραντίζουμε με ανθόνερο και τους τυλίγουμε μια-δυό φορές σε άχνη ζάχαρη.

Ο Σύλλογος Γυναικών Μεταμόρφωσης σας εύχεται χρόνια πολλά και ευτυχές το Νέο έτος

Σε λίγες μέρες το 2009 θα είναι παρελθόν... Μαζί με τα καλά και με τα κακά του...τις χαρές και τις λύπες του. Ας μη γυρίσουμε το κεφάλι πίσω, αλλά ας κρατήσουμε στις σκέψεις μας μόνο τις ωραίες στιγμές. Με αλληλεγγύη, ευαισθησία, όραμα, συνέπεια και ευθύνη, ας γίνουν οι ευχές μας πραγματικότητα.

Σύλλογος Γυναικών Μεταμόρφωσης : 2η Γιορτή Ντομάτας και Κρεμμυδιού Το Σάββατο 29 Αυγούστου 2009

Μια γιορτή δύο παραδοσιακών προϊόντων της περιοχής που καθιέρωσε ο Σύλλογος Γυναικών Μεταμόρφωσης διοργανώνεται από τον Σύλλογο για 2η συνεχόμενη χρονιά το Σάββατο 29 Αυγούστου 2009 στις 21.00 Η μοναδική ποικιλία της ντόπιας ντομάτας « Χοντροκατσαρή» θα είναι η βάση της μαγειρικής τέχνης των μελών του συλλόγου, οι οποίες συνδυάζοντας γνώση και φαντασία θα προσφέρουν μοναδικές γεύσεις στους επισκέπτες της εκδήλωσης.Το Μουσικό σχήμα του « Νίκου Παναγιωτακόπουλου » με λαικό και δημοτικό τραγούδι υπόσχεται μια αξέχαστη μουσική βραδιά με ατέλειωτο κέφι και χορό .Το κρασί φυσικά θα προσφέρεται δωρεάν ( όπως και τα φαγητά ).Η εκδήλωση θα γίνει στον χώρο του Δημοτικού Σχολείου της Μεταμόρφωσης και η είσοδος θα είναι ελεύθερη. http://metamorfosis-messinias.blogspot.com

Μελιτζάνες στο Φούρνο με Κρεμμύδια

Σας δίνουμε σήμερα μια Καλοκαιρινή συνταγή -Μελιτζάνες στο Φούρνο με Κρεμμύδια

Μερίδες 4-6

Χρόνος προετοιμασίας 1 ώρα και 30΄

Χρόνος ψησίματος 1 ώρα

* 6 χοντρές μελιτζάνες (2 κιλά)

* 2/3 κούπας λάδι

* 4 μεγάλα κρεμμύδια, σε φετάκια

* 8 σκελίδες σκόρδο, σε φετάκια

* 1¾ κούπας ψιλοκομμένα ντοματάκια κονσέρβας ή φρέσκιες ώριμες ντομάτες

* 1/2 κούπας ψιλοκομμένο μαϊντανό

* αλάτι και φρεσκοτριμμένο πιπέρι

Πλύνετε και χωρίστε τις μελιτζάνες κατά μήκος. Σκίστε τη σάρκα τους κάνοντας 2-3 επιμήκεις χαρακιές με το μαχαίρι, χωρίς να τρυπήσετε τη φλούδα. Πασπαλίστε τες με αλάτι κι αφήστε τες να σταθούν 1-2 ώρες. Ξεπλύνετε τες και στίψτε τες με τις παλάμες σας, να στραγγίσει το περισσότερο από το νερό τους.

Τηγανίστε τες σε φριτέζα ή σε καυτό λάδι, ώσπου να ροδίσουν ελαφρά. Βγάλτε τες κι αραδιάστε τες σ’ ένα πυράντοχο σκεύος, που να τις χωράει άνετα. Σε μια κατσαρόλα ζεστάνετε το λάδι και σοτάρετε τα κρεμμύδια και το σκόρδο, ώσπου να γίνουν διάφανα.

Ρίξτε μέσα τη ντομάτα και το μαϊντανό, αλάτι και πιπέρι και βράστε τα 10΄. Με τη βοήθεια ενός κουταλιού, ανοίξτε τις μελιτζάνες δημιουργώντας ένα βαθούλωμα σ’ όλο το μήκος και γεμίστε το με το μίγμα των κρεμμυδιών.

Περιχύστε τες με τη σάλτσα που έμεινε στην κατσαρόλα. Πασπαλίστε τες με λίγο φρεσκοτριμμένο πιπέρι και ψήστε τες στους 180°C 1 ώρα περίπου. Πρέπει να μείνουν με πολύ λίγη σάλτσα. ΄Ισως χρειαστεί να προσθέσετε λίγο νερό κατά τη διάρκεια του ψησίματος. Το φαγητό σερβίρεται και ζεστό και κρύο, είναι το ίδιο νόστιμο.

Αφιέρωμα στην Πατάτα.

Πλούσια σε υδατάνθρακες και βιταμίνη C και με τη μεγαλύτερη περιεκτικότητα σε πρωτεΐνες από οποιαδήποτε άλλη ρίζα ή φυτό, η πατάτα παράγει μεγαλύτερη ποσότητα θρεπτικής τροφής πιο γρήγορα, καταλαμβάνοντας μικρότερη καλλιεργήσιμη έκταση γης και κάτω από τις πιο δύσκολες κλιματολογικές συνθήκες, από κάθε άλλη καλλιέργεια.

Στο πλαίσιο του Παγκόσμιου Έτους Πατάτας πραγματοποιήθηκαν ανά τον κόσμο μια σειρά από ενημερωτικές εκστρατείες για την ενημέρωση των καταναλωτών για τις θρεπτικές της ιδιότητες και για την επέκταση της καλλιέργειάς της σε αναπτυσσόμενες και φτωχές χώρες, προκειμένου να δοθούν λύσεις υψηλής διατροφικής αξίας και χαμηλού κόστους παραγωγής για την αντιμετώπιση του υποσιτισμού. Η πατάτα είναι αγαπημένη τροφή μικρών και μεγάλων και σημαντικό συστατικό της μεσογειακής διατροφής. Μπορεί να φτάσει στο τραπέζι με πολλούς και διάφορους τρόπους, ως γαρνιτούρα στο κρέας, βραστή, ψητή ή τηγανητή, ως συστατικό σε σαλάτες με λάδι ή βούτυρο ή μαγιονέζα. Σε όποια μορφή και αν είναι όμως, δεν παύει να χαρακτηρίζεται από ξεχωριστή γεύση και υψηλή θρεπτική αξία.

Πατάτα - Από τη Νότιο Αμερική στην Ελλάδα

Η πατάτα, γνωστή και ώς «γεώμηλο» ανήκει στην οικογένεια Σολανίδες (Solanaceae). Περιέχει άμυλο, είναι πλούσια σε υδατάνθρακες και μεγάλης θρεπτικής αξίας.

Η ιστορία προέλευσής της την κατατάσει στα ιθαγενή φυτά του Mεξικού, του Περού, της Xιλής και της Kολομβίας, περιοχές όπου ζούσαν Iνδιάνοι, Ίνκας, Aζτέκοι. Μεταφέρθηκε απο τη Νότιο Αμερική στην Ισπανία απο εξερευνητές και γρήγορα επεκτάθηκε σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Στον ελλαδικό χώρο η πατάτα ήταν γνωστή στα Ιόνια νησιά πριν από την επανάσταση του ‘21, όπως αναφέρεται σε ιταλικά έγγραφα της Ιονίου Πολιτείας του 1811. Στο νέο ελληνικό κράτος η πατάτα εισήχθη ως καλλιέργεια και τροφή χάρη στο τεράστιο ενδιαφέρον του κυβερνήτη Καποδίστρια για τον εκσυγχρονισμό της γεωργίας.

Η παραγωγή πατάτας ήταν πολύ σημαντική, ιδιαίτερα στα δύσκολα χρόνια των Παγκοσμίων πολέμων, αφού έθρεψε και κράτησε ζωντανούς πολλούς ανθρώπους. Ευδοκιμεί καλύτερα σε δροσερό, υγρό κλίμα. Η Γερμανία, η Ρωσία και η Πολωνία είναι οι μεγαλύτερες πατάτο-παραγωγές χώρες της Ευρώπης.

Καλλιέργεια και ποικιλίες

Στην Ελλάδα, οι πατάτες διακρίνονται με κριτήριο τον τόπο καλλιέργειάς τους, την εποχή του χρόνου που γίνεται η συγκομιδή τους και από το αν πλένονται ή όχι. Ο κύκλος της σοδειάς είναι περίπου ο ακόλουθος: οι ανοιξιάτικες πατάτες (με κύκλο ανάπτυξης τις 90 μέρες περίπου).

Καλλιεργούνται στην Καλαμάτα, τον Πύργο, την Αχαΐα, τη Λάρισα και την Κρήτη. Οι καλοκαιρινές πατάτες προέρχονται από την Κόρινθο, την Εύβοια, τη Λάρισα, τις Σέρρες, τη Δράμα και την Ορεστιάδα. Οι φθινοπωρινές πατάτες προέρχονται από τη Θήβα, την Πάτρα και τον Πύργο.

Οι ποικιλίες της πατάτας καθορίζονται κυρίως από το εξωτερικό χρώμα της φλούδας της (κίτρινο, καφέ, ροζ, κόκκινο ή μοβ) αλλά και το χρώμα της σάρκας της (άλλοτε άσπρο, στο χρώμα του δέρματος ή ελαφρά κίτρινο) και σε κάθε περιοχή του κόσμου, έχουν αναπτυχθεί - επιλεγεί διαφορετικές ποικιλίες, οι οποίες ευδοκιμούν με τον καλύτερο τρόπο στις κατά τόπους εδαφολογικές και κλιματολογικές συνθήκες. Από τις ποικιλίες της πατάτας που καλλιεργούνται η κυριότερη είναι η κίτρινη πατάτα (με μεγάλους κονδύλους με ελαφρά κίτρινη σάρκα) και η οποία εμφανίζεται σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου.

Σύμφωνα με το υπουργείο Γεωργίας, στην Ελλάδα καλλιεργούνται τρεις διαφορετικές ποικιλίες πατάτας για κατανάλωση: σπούντα, λιζέτα και νικόλα. Σύμφωνα με το Κέντρο Πολλαπλασιαστικού Υλικού στη Νάξο, που υπάγεται στο Υπουργείο Γεωργίας, οι κύριες ποικιλίες είναι η σπούντα (μακρόστενη) και η μαρφόλα (στρογγυλή). Υπάρχουν και άλλες ποικιλίες, όπως η γέρλα και η εντζίνα, που καλλιεργούνται σπάνια, και μια άλλη ποικιλία με κίτρινη ψίχα που καλλιεργείται στη Μακεδονία και μοιάζει πολύ με τη Binjte, την ευρωπαϊκή ποικιλία που προτιμάται για τηγάνισμα.

Η Νάξος είναι σχετικά γνωστή για την καλλιέργεια της πατάτας, γιατί αποτελεί το κέντρο της παραγωγής των σπόρων στην Ελλάδα, κι επειδή το έδαφός της επιτρέπει την καλλιέργεια της καλύτερης πατάτας στη χώρα.

Επίσης, η πατάτα Κάτω Νευροκοπίου Δράμας έχει χαρακτηριστεί από την Ευρωπαϊκη Ένωση Προϊόν Προστασίας Προελεύσεως. Έχει ιδιαίτερα νόστιμη γεύση, όπως επιβεβαιώνουν επαγγελματίες σεφ και καλοφαγάδες. Μάλιστα οι αγροτικοί συνεταιρισμοί των περιοχών που βρίσκονται στη γεωγραφική περιοχή του Κάτω Νευροκοπίου δημιούργησαν την Κοινοπραξία Προώθησης Πατάτας Κ. Νευροκοπίου με σκοπό την προώθηση του προϊόντος σε Ελλάδα και εξωτερικό.

Στη βάση της Μεσογειακής Πυραμίδας

Σήμερα με τις νέες τάσεις της υγιεινής διατροφής που έχουν σαν πρότυπο την παραδοσιακή μας μεσογειακή δίαιτα η πατάτα όπως και τα λαχανικά, βρίσκονται στη βάση της δομής της Πυραμίδας, τα οποία συστήνονται να καταναλώνονται καθημερινά.

Συγκεκριμένα, η πατάτα αποτελεί σημαντική πηγή υδατανθράκων (μόλις 26γρ. περιέχονται σε μια μέτρια πατάτα), με κύρια μορφή αυτή του αμύλου. Έρευνες που έγιναν την τελευταία δεκαετία απέδειξαν ότι το άμυλο που εμπεριέχεται στην πατάτα είναι ανθεκτικό στην πέψη από τα ένζυμα του στομάχου και του λεπτού εντέρου, επομένως φτάνει στο παχύ έντερο διατηρώντας πολλές από τις ουσίες που περιέχει ανέπαφες. Έτσι παρέχει στον οργανισμό το ίδιο όφελος με αυτό που προσφέρουν οι φυτικές ίνες, δηλαδή βελτιώνει την αντίσταση στη γλυκόζη και την ευαισθησία στην ινσουλίνη, προστατεύει από τον καρκίνο του παχέος εντέρου, μειώνει τη χοληστερόλη του πλάσματος καθώς και τη συγκέντρωση των τριγλυκεριδίων στο αίμα και αυξάνει το αίσθημα του κορεσμού.

Με την ιδιαίτερη γεύση που αποδίδει και τα πλούσια θρεπτικά συστατικά της μπορεί να συνδυαστεί με τέτοιο τρόπο και με άλλες τροφές, ώστε να αποτελεί ακόμη και ένα πλήρες γεύμα, αρκεί να έχει μαγειρευτεί με τον κατάλληλο τρόπο και να καταναλωθεί με μέτρο.

ΠατάταΜικρά μυστικά στην κουζίνα

• Μη καθαρίζετε τις πατάτες ώρες πριν τις μαγειρέψετε και τις διατηρείτε στο νερό, γιατί έτσι χάνουν τα πολύτιμα σσυστατικά τους.

• Πλύνετε τις πατάτες και στεγνώστε τες πολύ καλά προτού τις ρίξετε στο τηγάνι.

• Καταναλώνετε τις πατάτες με την φλούδα, όσο γίνεται, αφού προηγουμένως τις έχετε πλύνει σχολαστικά τρίβοντάς με μια μαλακή βούρτσα.

• Η πατάτα αποτελεί ένα από τα πλέον «χορταστικά» είδη διατροφής που χωνεύονται πολύ αργά, μειώνοντας έτσι την ανάγκη για συχνότερη κατανάλωση φαγητών, γι’ αυτό και είναι ιδανικό τρόφιμο για δίαιτα.

• Στην Ελλάδα η πλειοψηφία των σεφ και των ειδικών της μαγειρικής δηλώνουν κατηγορηματικά είτε το ελαιόλαδο είτε η φυτική μαργαρίνη είναι τα ιδανικά λίπη για τηγάνισμα.

• Στο Βέλγιο, στην Ολλανδία και στη Γαλλία, η κοινή πρακτική υπαγορεύει το διπλό τηγάνισμα της πατάτας, πρώτα σε θερμοκρασία 163° C περίπου, και κατόπιν σε υψηλότερη θερμοκρασία, γύρω στους 188° C.

Μεσσηνία ,τόπος και τρόπος να ζείς

Μια άλλη εποχή «Αλεθε, μύλε μ' αλέθε»

Νερόμυλοι, νεροτριβές, μαντάνια και νεροπρίονα μπορεί να παραπέμπουν σε άλλες εποχές, αλλά η συμβολή τους στην ενίσχυση των τοπικών οικονομικών υπήρξε ανεκτίμητη, με απτά έως σήμερα αποτελέσματα.

Τα νεροπρίονα και οι νερόμυλοι, συνδυασμένοι με μαντάνια και ντριστέλες ή νεροτριβές, έργα πρωτόγονα, που όμως εξυπηρετούσαν τέλεια τις ανάγκες και προσέφεραν μεγάλη βοήθεια στους ντόπιους, συντελώντας στην ανάπτυξη της τοπικής οικονομίας,

Όσον αφορά το νερόμυλο, η κατασκευή του μύλου ήταν λιθόκτιστη, συνήθως ένας ορθογώνιος μικρός ή μεγάλος χώρος για διανυκτέρευση του μυλωνά.

Κατά κανόνα, στη μια άκρη του κτίσματος υπήρχε ο αλεστικός μηχανισμός, ενώ στην άλλη περίμεναν οι πελάτες, γίνονταν οι συναλλαγές, η παράδοση αλέσματος, η παραλαβή αλευριού, το ζύγισμα και η πληρωμή.

Το μαντάνι χρησίμευε στην κατεργασία των μάλλινων υφασμάτων με χτύπημα ώστε να γίνουν συνεκτικά. Ήταν μια σχεδόν εξ ολοκλήρου ξύλινη μηχανή, άλλοτε υπαίθρια και άλλοτε στεγασμένη, η οποία συνήθως δεν ήταν ανεξάρτητη εγκατάσταση, αλλά αποτελούσε τμήμα υδροκίνητων συγκροτημάτων που περιλάμβαναν νεροτριβές και νερόμυλους με τον ίδιο χειριστή - μυλωνά.

Το δε νεροπρίονο χρησίμευε για την παραγωγή της εγχώριας, οικοδομικής κυρίως, από κορμούς δένδρων. Οι μηχανισμοί του ήταν δύο: ο κινητικός του πριονιού και ο προωθητικός του κορμού που θα σχιζόταν.

Η πιο απλή από όλες τις υδροκίνητες εγκαταστάσεις και ως προς την κατασκευή (δεν διέθετε μηχανισμό) και ως προς τη λειτουργία (δεν χρειαζόταν χειριστή για να την παρακολουθεί και να τη ρυθμίζει) ήταν η νεροτριβή ή ντριστέλα.

Η νεροτριβή άλλοτε ήταν υπαίθρια και άλλοτε στεγασμένη- μόνη της ή σε κτίσμα με νερόμυλο ή και μαντάνι πιο σπάνια- και χρησίμευε για την επεξεργασία μάλλινων υφαντών κατά το στάδιο της κατασκευής τους, για να αφρατέψουν, και να δέσουν μεταξύ τους τα μάλλινα νήματα ή ακόμη για το ετήσιο πλύσιμό τους.

Η τεχνολογία των υδροκίνητων εργαστηρίων σημείωσε μεγάλη ανάπτυξη κατά τον 18ο, 19ο και μέχρι τα μέσα του 20ού αι., καθώς ανταποκρίθηκε στις αυξημένες ανάγκες διατροφής, στέγασης και ένδυσης, με τις οποίες συνδέεται άμεσα, μέσω της αντιστοιχίας Διατροφή - Νερόμυλος, Κατοικία - Νεροπρίονο, Ενδυμασία - Νεροτριβή και Μαντάνι.

Παράλληλα με το γεωργικό, δασικό και τον κτηνοτροφικό χαρακτήρα της οικονομίας της περιοχής, αναπτύχθηκαν δραστηριότητες οικοτεχνίας και βιοτεχνίες, όπως τα ασβεστοκάμινα, τα σιδηρουργεία, τα ξυλουργεία, τα ραφεία.

Ο νερόμυλος, κατέχει την πρώτη θέση από τα υδροκίνητα εργαστήρια της προβιομηχανικής περιόδου, με τη συμβολή του στην παραγωγή του βασικού είδους της διατροφής του ανθρώπου, του ψωμιού καθώς και πολλών υποπροϊόντων, που γίνονται από το αλεύρι, από την άλεση των καρπών της γης στις μυλόπετρες.

Β.Μ

Οι ονομασίες του χωριού μας στο διάβα των αιώνων

Οι ονομασίες του χωριού μας στο πέρασμα των αιώνων

Σκάρμιζα - Ευεργέτιδα- Σκάρμιγκα - Μεταμόρφωσις

Νομός : ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ Prefecture : MESSINIA

Επαρχία : ΠΥΛΙΑ Province : PYLIA

Αυτοδιοικητική μονάδα : Κοινότητα

Community or Municipality : Community

Κοινότητα ή Δήμος : Μυρσινοχωρίου

Name of Community or Municipality : Myrsinochorion

Κωδικός οικισμού : 17313701 Code of settlement : 17313701

Παλαιά ονομασία : Σκάρμιζα Old name : Skarmiza

Παλαιά ονομασία :Ευεργέτιδα Old name : Evergetida

Παραλλαγή παλαιάς ονομασίας : Σκάρμιγκα

Old name (alternative) : Skarmigka

Ημερομηνία μετονομασίας : 4/11/1927 Date of renaming : 4/11/1927

ΦΕΚ :306/1927 Official Journal :306/1927

Νέα ονομασία :Μεταμόρφωσις

New name : Metamorfosis

Πασχαλινές Ευχές από τον Σύλλογο Γυναικών

Για τις Άγιες ημέρες του Πάσχα , σας ευχόμαστε ολόψυχα σε σας και τις οικογένειες σας Καλή Ανάσταση και Χρόνια Πολλά με υγεία χαρά και ευτυχία

Το μήνυμα της θυσίας του Θεανθρώπου ας γίνει οδηγός της ζωής μας για ένα κόσμο ειρηνικό γεμάτο αγάπη και ανθρωπιά

Αγροτουρισμός και παραδοσιακοί χοροί στην Μεταμόρφωση

Συνεχίζει τη δραστηριότητά της στην Περιφέρεια η ΝΕΛΕ Μεσσηνίας με νέα προγράμματα, τα οποία οργανώνονται και υλοποιούνται με τη συνεργασία Δήμων και Συλλογικών Φορέων. Προχθές άρχισαν τη λειτουργία τους τέσσερα προγράμματα, δυο στη Μεταμόρφωση, ένα στη Γιάλοβα κι ένα στη Χώρα, φθάνοντας συνολικά τα τριάντα τέσσερα τμήματα που είναι εν λειτουργία αυτήν τη χρονική περίοδο.

Η πρώτη συνάντηση έγινε στο Δημοτικό Σχολείο Μεταμόρφωσης, όπου με πρωτοβουλία του Δήμου και του Συλλόγου Γυναικών συγκεντρώθηκαν δέκα οκτώ γυναίκες της περιοχής, εκφράζοντας την επιθυμία να παρακολουθήσουν το πρόγραμμα «Αγροτουρισμός».

Στη συνάντηση παραβρέθηκαν ο πρόεδρος της ΝΕΛΕ και νομαρχιακός σύμβουλος κ. Δημήτρης Φίλος, η πρόεδρος του Τοπικού Συμβουλίου κ. Γαρυφαλλιά Μανιάτη, η αντιπρόεδρος του Συλλόγου Γυναικών κ. Αθηνά Νικολοπούλου και στελέχη της ΝΕΛΕ.

Το πρόγραμμα αυτό που έχει διάρκεια πενήντα ώρες, περιλαμβάνει θέματα οργάνωσης και διοίκησης αγροτουριστικής μονάδας, αγροτουρισμού και οικονομίας, ανάλυσης νόμων και κινήτρων για τη δημιουργία αγροτουριστικής μονάδας, θέματα συνεταιρισμών και προώθησης παραδοσιακών προϊόντων, κ.λπ.

Τα στελέχη της ΝΕΛΕ επισκέφθηκαν και τη Χώρα, όπου η ΝΕΛΕ σε συνεργασία με τον Δήμο θα συνεχίσει το πρόγραμμα «Παραδοσιακοί Χοροί», στο οποίο θα συμμετάσχουν και νέοι συμμετέχοντες.

Πώς να φτιάξετε χειροποίητο σαπούνι.

Το βιομηχανοποιημένο σαπούνι είναι ένα είδος που χρησιμοποιούμε καθημερινά και που δυστυχώς η μαζική του παραγωγή το έχει αλλάξει τόσο πολύ που σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί και να βλάπτει ….

Εδώ θα σας μιλήσω για το πώς μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε βότανα και αιθέρια έλαια καθώς και διάφορα μπαχαρικά για να βελτιώσουμε την ποιότητα του έτοιμου σαπουνιού και να φτιάξουμε κάτι που να ταιριάζει στις ανάγκες μας…

Πρώτα απ' όλα θα πρέπει να επιλέξουμε τον τύπο σαπουνιού που θα αγοράσουμε για να παρασκευάσουμε το δικό μας χειροποίητο σαπούνι. Δυστυχώς τα σαπούνια που κυκλοφορούν στην αγορά δεν είναι όλα καλής ποιότητας. Και γι αυτό θα πρέπει να κανείς να ψάξει είτε για σαπούνια με υψηλό ποσοστό ελαιόλαδου (ελληνικά και ξένα) είτε για σαπούνια, τα λεγόμενα γλυκερίνης που κυκλοφορούν από ΞΕΝΕΣ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ….

Πολλά βότανα και καρυκεύματα μπορούν να χρησιμοποιηθούν, ως αφέψημα, σε λάδι είτε όπως είναι. Θα καταλάβετε πιο κάτω τι εννοώ….

Επίσης πολλά αιθέρια έλαια μπορούν να προστεθούν ώστε να βελτιωθεί η ποιότητα και η αποτελεσματικότητα του σαπουνιού.

Ας έρθουμε τώρα στον τρόπο παρασκευής του.

Υπάρχουν κατ’ αρχήν δύο βασικοί τρόπου παρασκευής χειροποίητου σαπουνιού:

1) Από την αρχή αναμειγνύοντας λάδι με ένα αλκαλικό προϊόν, - Καυστικό Νάτριο (ΝαΟΗ) για στερεό σαπούνι, ή Καυστικό Κάλιο (ΚΟΗ) για ρευστό σαπούνι-, και νερό

2) Τρίβοντας ή κόβοντας σε μικρά κομμάτια ένα έτοιμο άοσμο σαπούνι, αναμειγνύοντάς το με την κατάλληλη ποσότητα υγρού, και προσθέτοντας τα βότανα ή τα αιθέρια έλαια που έχουμε επιλέξει.

Ο πρώτος τρόπος θέλει αρκετή προσοχή γι' αυτό κι εμείς εδώ θα ασχοληθούμε με τον δεύτερο τρόπο ο οποίος είναι και ο πιο ασφαλής αφού την δύσκολη δουλειά την έχουν κάνει άλλοι….

Η βασική συνταγή που σας δίνω παρακάτω είναι απλή και μπορεί να γίνει εύκολα στην κουζίνα του σπιτιού μας χρησιμοποιώντας σαν εργαλεία δοχεία ανοξείδωτα η Pyrex, ξύλινες σπάτουλες και πλαστικές φόρμες (Tupperware)σαν καλούπια.

Τα σαπούνια με υψηλή περιεκτικότητα σε Ελαιόλαδο λιώνουν ευκολότερα σε γάλα αντί για νερό μπορεί όμως κανείς αν θέλει, να χρησιμοποιήσει νερό και μικρή ποσότητα λαδιού (όπως αμυγδαλέλαιου, φοινικέλαιου, καστορέλαιου κλπ)

ΣΥΝΤΑΓΗ

500γρ. Σαπούνι (κατά προτίμηση λευκό, χωρίς άρωμα)

100γρ. νερό - ή 50γρ. νερό και 50γρ. γάλα - ή 50γρ. λάδι

Τρίβουμε το έτοιμο σαπούνι στον τρίφτη ή το μίξερ (κόφτης)

Το βάζουμε σε ένα ανοξείδωτο σκεύος ή μεγάλο Pyrex προσθέτοντας το νερό η το μείγμα νερού και γάλακτος και ανακατεύουμε καλά.

Βάζουμε μία μεγαλύτερη κατσαρόλα στο μάτι της κουζίνας και γεμίζουμε με νερό τόσο ώστε να όταν τοποθετήσομε το σκεύος η το Pyrex μέσα, το νερό να φτάνει μέχρι την μέση περίπου (Bain Marie)

Ζεσταίνουμε το νερό της εξωτερικής κατσαρόλας και το διατηρούμε σε χαμηλή θερμοκρασία (όχι βρασμού).

Ανακατεύουμε κατά διαστήματα το μείγμα του σαπουνιού έχοντας το σκεπασμένο στα ενδιάμεσα. Αυτή η διαδικασία μπορεί να κρατήσει αρκετή ώρα (1-1½ ώρα).

Μόλις το μείγμα μας δείχνει ομοιογενές, σαν πολύ πηχτή κρέμα, το αποσύρουμε από την φωτιά.

Προσθέτουμε τα βότανα η/και τα αιθέρια έλαια που έχουμε ετοιμάσει.

Λαδώνουμε λίγο τη φόρμα μας και ρίχνουμε μέσα το μείγμα.

Τοποθετούμε την φόρμα, σκεπασμένη με λίγο χαρτί κουζίνας ή μία πετσέτα, σε ένα σχετικά ζεστό μέρος, μακριά από κρύα ρεύματα, και την αφήνουμε για 1-2 μέρες να σκληρύνει.

Όταν ακουμπάμε το δάκτυλό μας στο σαπούνι και κάνει μόνο ένα ελαφρύ σημάδι τότε μπορούμε να το βγάλουμε από την φόρμα πάνω σε μία στεγνή επιφάνεια σκεπασμένη κατά προτιμήσει με λαδόκολλα.

Το κόβουμε με ένα ανοξείδωτο μαχαίρι σε πλάκες και το αφήνουμε πάλι να στεγνώσει για 3-4 μέρες.

Τα βότανα και τα αιθέρια έλαια που μπορεί να χρησιμοποιήσει κανείς είναι πολλά. Όπως οι σπόροι και τα έλαιο της Λεβάντας, του Χαμομηλιού, της Τριανταφυλλιάς, του Πεύκου, της Λεμονιάς, της Πορτοκαλιά κλπ. Το κάθε ένα από τα παραπάνω έχει τις δικές του ιδιότητες.

Μπορεί κανείς ακόμα να κάνει και συνδυασμούς καθώς επίσης αντί να χρησιμοποιήσει σκέτο νερό για να λιώσει το σαπούνι, να χρησιμοποιήσει το αφέψημα τον βοτάνων αφού τα βράσει και τα σουρώσει. Επίσης το χρώμα από λευκό μπορεί να γίνει κίτρινο, πορτοκαλί, πράσινο κλπ με την χρήση μπαχαρικών όπως Πάπρικας, Κουρκουμά, Μοσχοκάρυδου, Κανέλλας.

Η Σκαρμιγκαίησα γυναίκα του χθες και του σήμερα

Η θέση της γυναίκας μέσα στο κοινωνικό σύνολο, παρόλο που είναι θεμελιακή, έχει τελείως παραγκωνιστεί και η ίδια έζησε για πολλούς αιώνες παραγκωνισμένη.

Στους μυθικούς χρόνους αναφέρεται ένα έθνος στις ακτές του Εύξεινου Πόντου, το έθνος των Αμαζόνων.

Το έθνος αυτό αποτελείτο μόνο από γυναίκες εξαιρετικά πολεμοχαρείς που αγωνίζονταν πάντα έφιππες.

Στην αρχαία Ελλάδα οι γυναίκες ζούσαν και κυκλοφορούσαν ελεύθερα όπως και οι άνδρες, έφταναν μάλιστα να λαμβάνουν μέρος σε επικίνδυνα αγωνίσματα (ταυρομαχίες).

Στο Βυζάντιο η θέση της γυναίκας ήταν τιμητική.

Στις ανώτερες δε τάξεις ήταν εξέχουσα, αφού μερικές από αυτές κατέλαβαν ανώτατα αξιώματα. Στην περίοδο της τουρκοκρατίας η θέση της γυναίκας έγινε υποτιμητική γιατί επεκράτησαν οι ανατολίτικες αντιλήψεις των Τούρκων κατακτητών για τη θέση της γυναίκας μέσα στην κοινωνία.

Στα τέλη του 19ου αιώνα η δυστυχία του αγρότη μεταφέρεται και στη γυναίκα. Η ζωή της γυναίκας της εποχής εκείνης ήταν πολύ κουραστική, αφού ήταν αναγκασμένη να δουλεύει στα χωράφια μαζί με τον άνδρα και παράλληλα να είναι υπεύθυνη για όλο το σπιτικό και τα μέλη της οικογένειας της.

Όλες όμως αυτές οι γυναίκες, μορφωμένες ή αγράμματες, υπήρξαν θεματοφύλακες στα ήθη και στα έθιμα του τόπου τους, στην παράδοση, στη θρησκεία, στη γλώσσα και μέσα από τα τραγούδια τους και τα μοιρολόγια τους δημιούργησαν την παράδοση και τον λαϊκό πνευματικό μας πολιτισμό.

Η ΣΚΑΡΜΙΓΚΑΙΗΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Όπως σε όλα τα χωριά έτσι και στο χωριό μας υπήρχε μία μόνο κοινωνική τάξη, η αγροτική. Η τάξη αυτή είχε μισό ή μικρό κλήρο με λίγα ή πολλά γιδοπρόβατα. Σε μεγάλο βαθμό εκινείτο η ανταλλακτική οικονομία (π,χ. ένα κιλό μυζήθρα για δύο πήχες ύφασμα ή ένα μεροκάματο σε είδος, ή ένα αυγό για ένα μολύβι).

ΑΝΑΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΚΑΙ Η ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΦΥΛΩΝ

Η ανατροφή των παιδιών από την αγρότισσα ήταν ελλιπής, ιδίως κατά τους μήνες των γεωργικών εργασιών, αφού ήταν υποχρεωμένη να δουλεύει από το πρωί μέχρι το βράδυ στα χωράφια. Την ανατροφή του παιδιού αναλάμβανε η γιαγιά και αν η οικογένεια δεν είχε τύχη να έχει γιαγιά, τότε η μάνα έπαιρνε το παιδί με τη νάκα στον ώμο το κρεμούσε σε κάποιο δένδρο συνήθως ελιά κατά την διάρκεια του λιομαζώματος ή το φόρτωνε στο σαμάρι και το είχε μαζί της όλη μέρα στα αμπέλια και τις σταφίδες κάτω από κάποιο ίσκιο ,αλλά το μεγάλο πρόβλημα ήταν στο βουνό της Αμυγδαλίτσας όταν θέριζαν τα σιτάρια και την βρώμη που δύσκολα συναντούσες δένδρο εκτός από ορισμένες αγκορτσιές η απιδιές με λιγοστό ίσκιο οι γονείς είχαν μεγάλη προτίμηση στα αγόρια γιατί θα μετέφεραν μελλοντικά το όνομα τους αλλά και γιατί δεν θα ήταν αναγκασμένοι να καταβάλουν προίκα όπως για τα κορίτσια, θα αναφέρω μερικά περιστατικά που έχουν σχέση με τη διάκριση των παιδιών και τη ζωή της γυναίκας στη δεκαετία του 1960. Μια μέρα στο καφενείο του Βασίλη Μαρκόπουλου ένας περαστικός ρώτησε έναν συγχωριανό μας πόσα παιδιά έχει:

Εκείνος απάντησε «Έχω 3 δύο παιδιά κι ένα κορίτσι». Μία άλλη φορά σε ερώτηση σε κάποιο συγχωριανό μας πόσα παιδιά έχει απάντησε «Δυστυχώς ο θεός δεν μου έδωσε παιδιά. Έχω μόνο τρία θηλυκούλια».

Κάθε βράδυ έβλεπα την κυρά Σταυρούλα να έρχεται από το χωράφι, όπου δούλευε όλη τη μέρα με τον άνδρα της, ζαλωμένη ξύλα και κρατώντας στο χέρι την κατσαρόλα, βιαστική γιατί έπρεπε να πάει γρήγορα στο σπίτι να μαγειρέψει, να ζυμώσει να ανάψει τον φούρνο να ψήσει το ψωμί της οικογένειας και να συνεχίσει την άλλη μέρα την δουλειά στο χωράφι, ενώ ο άνδρας της ερχότανε πιο πίσω με τις γίδες και καβάλα στο άλογο ή στο γαϊδούρι.

Αν πήγαινε κάποιος άνδρας να πάρει νερό από την παλιά βρύση με την βίκα για το σπίτι, τι δεν θα άκουγε από τον μπάρμπα Ανδρέα. Αν έλεγες στον μπάρμπα Γιώργη ποια είναι η γνώμη του για τη γυναίκα, θα σου απαντούσε «Τέλος πάντων, η γυναίκα δεν είναι άνθρωπος είναι ζώο». θυμάμαι ένα περιστατικό που συνέβη στο πανηγύρι του χωριού μας.

Ο Αντώνης Ρούσσος είχε φέρει στο μαγαζί του ορχήστρα στο πανηγύρι μας ,στην οποία συμμετείχε και μία γυναίκα τραγουδίστρια. Όταν άρχισε το βράδυ να τραγουδάει η γυναίκα αυτή, αρκετές γυναίκες είχαν μαζευτεί απέναντι και παρακολουθούσαν την τραγουδίστρια, η οποία φορούσε κοντό φόρεμα και έκανε και καμιά απότομη κίνηση. Τότε έλεγε η κυρά Βασιλική στις άλλες: «Πω - πω τι ρεζιλίκια είναι αυτά. Ξεφτίλισε το γυναικείο φύλο, πάμε να φύγουμε».

ΦΟΙΤΗΣΗ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

Παρόλο που από το 1910 η φοίτηση ήταν υποχρεωτική, τα κορίτσια δεν πήγαιναν στο σχολείο, διότι έπρεπε να μείνουν στο σπίτι για να κρατούν τα μικρότερα αδέρφια τους και να κάνουν και πολλές άλλες δουλειές του σπιτιού.

Από 8 χρονών άρχιζε για τα κορίτσια η βαριά αγροτική απασχόληση. Έτσι η γυναίκα έμπαινε στον κύκλο της ζωής. Σύμφωνα με μαρτυρίες από μεγαλύτερους, η πρώτη γυναίκα που φοίτησε στο δημοτικό μας σχολείο ήταν το έτος 1915.

Από το επόμενο έτος, το 1916, άρχισαν να πηγαίνουν και οι υπόλοιπες κοπέλες στο σχολείο. Αν και η σχολική εκπαίδευση ήταν ελλιπής, η γενική παιδεία της Σκαρμιγκαίησας γυναίκας ήταν πλούσια.

Η γιαγιά, η μάνα, οι μεγαλύτερες αδερφές ήταν δασκάλες της πλούσιας ελληνικής λαϊκής παράδοσης. Το δημοτικό τραγούδι, τα παραμύθια, τα λαϊκά τραγούδια, τα ήθη και τα έθιμα αποτελούσαν τη γνήσια νεοελληνική πραγματικότητα της επαρχίας που πότιζε την ψυχή και τη ζωή των γυναικών και διαμόρφωνε τους πνευματικούς τους ορίζοντες.

Σήμερα:

Από την δεκαετία του 1960 και μετά, που σημειώθηκε η μετανάστευση στο εξωτερικό και η αστικοποίηση στο εσωτερικό, τα πράγματα άλλαξαν ριζικά. Σήμερα στο χωριό μας ο άνδρας βοηθάει τη γυναίκα του και ούτε καν τολμά να την παρομοιάσει με ζώο, όπως παλαιότερα ο μπάρμπα Γιώργης.

Η γυναίκα του χθες που δεν έβγαινε στο καφενείο η κρυβόταν πίσω από τον φράχτη, σήμερα φοράει το μέχρι χθες προνόμιο του άνδρα, το παντελόνι, πηγαίνει στο καφενείο, πίνει το ποτό της, μετέχει στα κοινά . Η γυναίκα του χθες που παρά τη θέληση της παρείχε ελλιπή ανατροφή στο παιδί της, σήμερα είναι αποκλειστικά αφοσιωμένη στο παιδί της, είναι τέλεια μητέρα.

Η Σκαρμιγκαίησα που, παλαιότερα, της ήταν απαγορευμένη η φοίτηση στο σχολείο, σήμερα φοιτά σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, με αποτέλεσμα να έχουμε σημαντικές επιστήμονες, σε όλα τα πεδία των επιστημών και της δημόσιας διοίκησης καθώς και σε μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες.

Η σημερινή γυναίκα του χωριού μας ζει μία όμορφη και αρμονική οικογενειακή ζωή τελείως διαφορετική από τη γυναίκα του χθες. Αυτό οφείλεται, κατά τη γνώμη μου, στο ότι και οι σημερινοί άνδρες κατάλαβαν την αξία της γυναίκας που μέχρι χθες δεν είχαν καταλάβει ή δεν τους συνέφερε να καταλάβουν.

Συνειδητοποίησαν ότι η γυναίκα είναι πηγή ζωής, ότι η αγάπη, η στοργή, το συναίσθημα, η ειρηνική συμπεριφορά, η λεπτότητα και η ευγένεια είναι παράγοντες του θηλυκού στοιχείου. Αλλά και οι γυναίκες κατάλαβαν ότι ο διατυμπανιζόμενος από τα μέσα ενημέρωσης άκρατος φεμινισμός δεν βοηθάει στην ανάπτυξη, την πρόοδο και την αρμονική συμβίωση μέσα στην οικογένεια και απέρριψαν όλες τις θεωρίες και τα κηρύγματα του.

Το κείμενο αυτό αποτελεί ελάχιστο φόρο τιμής στις ιερές μνήμες των γυναικών του χωριού μας που κατόρθωσαν να είναι πρότυπα μανάδων στα πέτρινα αυτά χρόνια.

Παπαλαμπραινα

Ο παπα-Λάμπρος Ζέρβας ήταν εφημέριος στο χωριό Ρωμύρι της Πυλίας το 1860. Ένας συγχωριανός του, που λεγόταν Σταύρος Φιτσιάλος, σκέφτηκε να συνεργαστεί με μία συμμορία για να τον ληστέψουν.ο Φιτσάλος συνεννοήθηκε μαζί του προκειμένου να έρθουν στο Ρωμύρι και να κλέψουν την περιουσία του παπα-Λάμπρου.

Δύο από τους κλέφτες πήγαν στο σπίτι του με το πρόσχημα ότι ενδιαφέρονταν να αγοράσουν ένα βόδι που πουλούσε ο παπάς, «ο οποίος όμως έλειπε στην Πύλο, όπου είχε πάει για να φέρει το παιδί του, που πήγαινε σχολείο εκεί.

Ο παπάς γύρισε αργά στο Ρωμύρι χωρίς το παιδί, που έμεινε στην Πύλο. Έτσι οι ξένοι φιλοξενήθηκαν στο σπίτι του την νύχτα». Το βράδυ, όταν η οικογένεια είχε κοιμηθεί, οι δύο κλέφτες ειδοποίησαν και τους υπόλοιπους, που είχαν κρυφτεί την ημέρα έξω από το χωριό, και μπήκαν όλοι αθόρυβα στο σπίτι του παπά, οπότε άρχισαν να αρπάζουν ό,τι έβρισκαν.

Χρήματα όμως δεν είχαν βρει, οπότε ξεκίνησαν να βασανίζουν τον παπά, προκειμένου να τους πει πού τα είχε κρύψει.Μια από τις κόρες του παπα-Λάμπρου, η Παναγιώτα, κατάφερε να κατέβει κρυφά στο κατώι και από ένα φεγγίτη άρχισε να φωνάζει, καλώντας σε βοήθεια. Το χωριό ξύπνησε και οι άντρες ανήσυχοι πήραν τα τουφέκια και άρχισαν να ρίχνουν, με αποτέλεσμα να φοβηθούν οι κλέφτες και να το βάλουν στα πόδια. Δύο από αυτούς, όμως, τραυματίστηκαν και, μάλιστα, ο ένας θανάσιμα. «εξαιτίας του θανάτου του κλέφτη έγινε μεγάλος ντόρος σε ολόκληρη την Πυλία και ένας χωριάτης έφτιαξε το τραγούδι, που ζει μέχρι τις ημέρες μας, με κάποιες παραλλαγές στους στίχους σε ορισμένες περιπτώσεις». Αυτό είναι το γεγονός στο οποίο αναφέρεται η χιλιοτραγουδισμένη «Παπαλάμπραινα», ωστόσο η ιστορία έχει και συνέχεια. Το παιδί που πήγαινε σχολείο στην Πύλο, ο Νικολάκης, μετά το δραματικό περιστατικό πήγε και έμεινε στην Αθήνα, στο σπίτι του δημάρχου Μπενάκη.

Εκεί έκανε τις σπουδές του και όταν τελείωσε, ζήτησε να γίνει Αστυνομικός Διοικητής επαρχίας Πυλίας. Ίσως στο μυαλό του υπήρχε η σκέψη της εκδίκησης του Φιτσάλου, ο οποίος είχε πλέον γεράσει, αλλά φοβόταν μήπως οι Παπαλάμπροι κάνουν κακό στο γιο του.

«Ο Φιτσάλος, αφού τον παρακίνησε και ένας Μανιάτης, αποφάσισε να πάει στον Νικολάκη Παπαλάμπρο, να του ζητήσει συγνώμη και να του φιλήσει τα πόδια. Εκείνος όμως του είπε: ''φύγε βρωμόσκυλο, πήγες να μας ξεκληρίσεις και τώρα ζητάς συγνώμη''.

Μετά όμως το παιδί του Φιτσάλου απέκτησε το δικό του παιδί και κάλεσε τον Νικολάκη να το βαφτίσει. Έτσι έσβησε αυτή η βεντέτα».

Παπαλάμπραινα

Στου Παπαλά-Παπαλάμπραινα

στου Παπαλάμπρου την αυλή

στου Παπαλάμπρου την αυλή

είναι μια μάζεψη πολλή.

Καν ο Παπάς-Παπαλάμπραινα

καν ο παπάς είν' άρρωστος

καν η παπαδιά πεθαίνει

Παπαλάμπραινα καημένη.

Ούτ' ο παπάς-Παπαλάμπραινα

ούτε ο παπάς είν' άρρωστος

ούτ' η παπαδιά πεθαίνει

Παπαλάμπραινα καημένη.

Οι κλέφτες τους …Παπαλάμπραινα

οι κλέφτες τους εγδύσανε

οι κλέφτες τους εγδύσανε

και τα λεφτά ζητήσανε.

Μια λυγερή-Παπαλάμπραινα

μια λυγερή εφώναξε

μια λυγερή εφώναξε

τους κλέφτες τους εφώναξε.

Τρέξε Γιωργά-Παπαλάμπραινα

Τρέξε, Γιωργάκη ξάδερφε

τρέξε, Γιωργάκη ξάδερφε

οι κλέφτες μας εκάψανε.

Ο Σιδεράς του χωριού μας

Οι σιδεράδες, οι τεχνίτες που κατασκεύαζαν στο αμόνι σιδερένια εργαλεία, όπως αλέτρια ,αξίνες (κασμάδες), ξυνάρια, τσεκούρια, δρεπάνια, σφυριά, βαριές, αλλά και διάφορα σιδερένια εξαρτήματα όπως καρφιά, μασιές, μεντεσέδες, ονομάζονταν και "γύφτοι".

(Η λέξη "γύφτος" προέρχεται από το αιγύπτιος και δεν έχει σχέση με το τσιγγάνος-γύφτος.)

Ο πρώτος "γύφτος" ήταν θεός Ήφαιστος, που έφτιαχνε τα δόρατα των πολεμιστών. Ο δικός μας "γύφτος" ήταν επαγγελματίας που επεξεργάζονταν το σίδερο.

Είχε την εστία, τα κάρβουνα, το φυσερό, το αμόνι και τα σφυριά, την τσιμπίδα. Έπαιρνε παραγγελίες και έφτιαχνε γεωργικά εργαλεία, μαχαίρια, ψαλίδια, κόσες, πέταλα, καρφιά και πολλά άλλα.

Το σίδερο κοκκίνιζε στη φωτιά έτσι που λίγο ακόμα και θα έλιωνε για να γίνει υγρό.

Τότε με κατάλληλους χειρισμούς και χτυπήματα στο αμόνι με το σφυρί γινόταν η μορφοποίησή του].

Ο Σιδεράς -"γύφτος" στο χωριό μας είχε το «σιδεράδικο» εκεί που σήμερα είναι η οικία του Παναγιώτη Γαλανόπουλου . Το φυσερό δούλευε ασταμάτητα το αμόνι κοκκίνιζε και ο «Γύφτος » με τα επιδέξια χέρια του έπιανε την τσιμπίδα έφερνε το μέταλλο στην φωτιά το έκανε να πυρακτώνει και του έδινε το σχήμα που ήθελε.

Δίπλα στο αμόνι και πλάι στα κάρβουνα ήταν το « λεβέτι» γεμάτο νερό .

Τα έμπειρα χέρια του Μαστρο-γιώρη πιάνοντας την τσιμπίδα οδηγούσαν το πυρακτωμένο αντικείμενο (που είχε δημιουργήσει πάνω στο αμόνι) στο λεβέτι .

Το νερό έβραζε από την υψηλή θερμοκρασία αλλά το αντικείμενο ήταν ετοιμο.

Την τέχνη του σιδερά που απαιτούσε μεγάλη εμπειρία, αλλά και οργανωμένο εργαστήριο, την μάθαιναν οι νέοι σιδεράδες μέσα από την οικογενειακή παράδοση ή τη μαθητεία.

Πολλοί απ’ αυτούς περιόδευαν στα χωριά ανάλογα με την εποχή. Σήμερα οι νέοι σιδεράδες, εργάζονται με πιο τυποποιημένες κατασκευές, η δουλειά τους είναι λιγότερο δύσκολη και οι ίδιοι δεν έχουν καμιά σχέση ή συνέχεια με 'κείνους τους παλιούς σιδεράδες - γύφτους.